ବିଶ୍ବରାଜ ନାୟକଙ୍କ କଲମରୁ: ରେଭେନ୍ସାରେ ପଢ଼ିବା ବେଳେ ହେଉ ବା ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ – ମୋର ଦୈନନ୍ଦିନ ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ ମୁଁ ନିର୍ଭରଶୀଳ ଥିଲି ରାସ୍ତା କଡ଼ର ଉଠା ଦୋକାନୀଙ୍କ ଉପରେ। ବାହାରେ ଖାଇବା, ସକାଳେ ଓ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ କପେ ଚାହା ପିଇବା ଭଳି ଆଭିଜାତ୍ୟ-ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଳାସ ସମ୍ଭବପର ହୋଇ ପାରିଥିଲା ଏହି ଉଠା ଦୋକନୀଙ୍କ ପାଇଁ। କଟକ କଲେଜ୍ ଛକ ପାଖରେ ଉଠା କାଚ ବାକ୍ସ ଭିତରେ ମିଳୁଥିବା ଡିଓ ସ୍ପ୍ରେ, ଏଫ୍. ଏମ ରେଡ଼ିଓ, ହାତ ଘଣ୍ଟା ଓ ଆଲାର୍ମ ଘଣ୍ଟା ଥିଲା ଆମ ଛାତ୍ର ଜୀବନର ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ଅଙ୍ଗ।
ସେହି ଛାତ୍ରାବାସରୁ ଆଜି ଅନେକ ବିଦେଶରେ ରହିଛନ୍ତି ନିଜ ଜୀବିକା ପାଇଁ, ଆଉ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକଙ୍କୁ ଆଜି ଆମେ କହୁଛୁ “ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟ” ! ସେହି ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଏପରି କେହି ନ ଥିବେ ଯିଏ ଉଠା ଦୋକାନୀ ମାନଙ୍କ ସହ ଭାଇ ଭଳି ଚଳି ନ ଥିବେ, ବାକିରେ କିଛି କିଣି ନ ଥିବେ। ସେହି ମାନଙ୍କ ବାପା, ମା, ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ସମ୍ପର୍କୀୟ ଆଜି ମଧ୍ୟ ଉଠା ଦୋକାନୀଙ୍କ ଉପରେ ନିର୍ଭରଶୀଳ ଥିବେ। ତେବେ ସେହି ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଯେଉଁ ଉତ୍ସବର ଆୟୋଜନ ହେଉଛି, ତାହାର ଶୀକାର ହେଉଛନ୍ତି ଉଠା ଦୋକାନୀ, ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ନୁହେଁ କି ?
ଯଦି ଟ୍ରାଫିକ ସମସ୍ୟା ବା ନିରାପତ୍ତା ଦୃଷ୍ଟି କୋଣରୁ ଏମାନଙ୍କ ଦୋକାନ ଭଙ୍ଗାଯାଇ ଥାଆନ୍ତା, ତେବେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ମନେ ହୋଇଥାନ୍ତା। କିନ୍ତୁ କେବଳ ସୋନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକରଣ ନାମରେ ଏତେ ଗୁଡ଼ାଏ ଲୋକଙ୍କ ଭାତ ହାଣ୍ଡିରେ ଗୋଇଠା ମାରିବା କେତେଦୂର ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ? ରାଜଧାନୀକୁ ସଜାଇ ଦେଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଭୂତେଇ ହେବକି? ନିଜ ଗାଁ, ନିଜ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କ ସହ ଦେଖା କରିବାକୁ ଗଲାବେଳେ ସେହି ପ୍ରବସୀ ଭାରତୀୟ ମାନେ କଣ ଦେଖୁ ନ ଥିବେ ଆମ ରାଜ୍ୟ, ଆମ ଦେଶର ବାସ୍ତବ ଚିତ୍ର ?
ଏଠି ଆଶାନୁରୂପ କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ ନ ପାଇ ନିଜ ମାଟି ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଇଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ କି ପ୍ରକାର ଆକୃଷ୍ଟ କରିବେ ସରକାର ? କେବଳ ଉଠା ଦୋକାନୀଙ୍କୁ ଉଠେଇ ? ଖବରକାଗଜରେ ଯେତେବେଳେ ଦୁର୍ନୀତି, ଦାରିଦ୍ର୍ୟ, ଚାଷୀ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ସମ୍ପର୍କରେ ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନେ, ସେତେବେଳେ କଣ ଛବି ମଳିନ ହେଉନି ସରକାରଙ୍କର ?